انجمن ادبے مشهد
 
 گاه گاهے شعر میگفتم.در انجمن ادبے مشهد هم،رفت و آمدے داشتم اما چون اغلب ، اشعار دیگران را نقد میڪردم و آنها( شفیعے ڪدڪنی،قدسی،باقرزاده،ڪمال،قهرمان و ... ) هم غالبا" نقد مرا تصدیق میڪردند ، یڪ جورے فهمیده بودم ڪه شعرهاے خودم در حدے نیست ڪه بخوانم.میدانستم ڪه اگر نقد شود اشڪالات زیادے دارد.بعنوان یڪ ناقد،از اشعار خودم راضے نبودم .آن موقع حدودا"بیست سالم بود.البته این تا سالهاے هزارو سیصد و چهل و دو و یا هزاروسیصد وچهل و چهار ادامه داشت ڪه بعد دیگر غرق شدن در ڪارهاے مبارزات ، مارا از ڪار شعر به ڪلے دور ڪرد؛انجمن هم دیگر نمیرفتم.